امریکن ایرلاینز در حال بررسی یک فرایند بهبود ایمنی است که اطلاعات عملکرد خلبانان را جمع آوری و تجزیه و تحلیل می کند ، بینش خطوط هوایی را در مورد عملکرد خدمه پرواز افزایش می دهد و برنامه های ایمنی موجود را با تمرکز بر رعایت روش های استاندارد افزایش می دهد.
تیم یادگیری و بهبود عملکرد امریکن ایرلاینز كه در سال ۲۰۱۸ راه اندازی شد ، به دنبال استقرار برنامه ای در خطوط هوایی است که Safety-II نام دارد. مفهومی كه فرآیند پذیرفته شده ارزیابی ریسك را به چالش می کشد. در این برنامه به جای تجزیه و تحلیل اشتباهات ، بر درک این موضوع تمرکز دارد که چرا همه چیز درست پیش می رود . این برنامه به دنبال تعدیل عواملی است که بر روند کار تأثیر می گذارد ، از آموزش گرفته تا هنجارهای فرهنگی.
اریک هولناگل ، مدیر عوامل انسانی و ایمنی ، در مقاله اش نوشت: از منظر Safety-II ، هدف از مدیریت ایمنی این است که مطمئن شویم همه چیز به درستی پیش می رود ، به عبارتی کارهای روزمره به اهداف اعلام شده خود می رسند.
برای کمک به معرفی این مفهوم باید گفت ؛ نباید اشتباهات اتفاق افتاده را تصحیح کرد. بلکه باید پیشگیرانه عمل کرد ، به عبارتی قبل از اتفاقات تعدیل هایی انجام شود که بر نحوه وقوع آن تأثیر گذارد یا از وقوع آن جلوگیری کند.
امریکن ایرلاینز مانند بسیاری از خطوط هوایی ، دارای چندین طرح ایمنی مبتنی بر داده های پیشرفته و موثر ، از جمله ارزیابی ایمنی عملیاتی مسیرها ، برنامه نظارت بر داده های پرواز ؛ تضمین کیفیت عملیات پرواز و برنامه اقدام ایمنی است. اما این شرکت هواپیمایی تشخیص داده که حداکثر استفاده از سیستم مدیریت ایمنی و به حداقل رساندن خطر؛ مستلزم نگاهی فراتر از این تلاش های ایمنی محور است.
امریکن ایرلاینز با الهام از تحقیقات هولناگل ، تیم یادگیری و بهبود عملکرد خود را تشکیل داد . مدل اولیه او چهار نتیجه احتمالی برای رفتار مطلوب یا “انعطاف پذیر” متناسب با محیط عملیات پرواز را تغییر داد. این شرکت یک تیم تخصصی از خلبانان و مدیران ایمنی را برای توسعه برنامه ایجاد کرد و مدل خود را LPAC نامید . این عبارت مخفف چهار واژه یادگیری ، برنامه ریزی ، سازگاری و هماهنگی است .
تیم تحقیق برای تهیه داده های LPAC از سه منبع استفاده کرد: مشاهدات خلبانان ، نظرسنجی های کوتاه و مصاحبه های گسترده . امریکن ایرلاینز هر فرایند از یک رویکرد تکراری را بررسی کرد و چارچوب های اولیه را توسعه داد و در این مسیر بر فراوانی و پیچیدگی داده های مسیرهای پروازی تمرکز کرد .
بوگومیر گلاوان ، یکی از اعضای تیم تحقیق ، در سخنرانی اخیر خود در بنیاد ایمنی پرواز ایمنی گفت: ما نتیجه گرفتیم که به تعیین یا محدود کردن میزان داده های ضبط شده نیاز داریم.
وی افزود : تیم تحقیق ۳۰ مهارت را برای توصیف رفتارها در طول پرواز شناسایی کرد که متاثر از (SOP) خلبانان است. سپس هر مهارت را به یکی از چهار رفتار LPAC ارتباط داد و یک کتاب کد سفارشی تهیه کرد تا ناظران و خلبانان برای اطمینان از آن استفاده کنند.
هر مهارت دارای یک کد مرتبط و نمونه ایی از رفتار انعطاف پذیر است. برای مثال ، برخورد با توربالانس و خرابی هواپیما یکی از چهار مهارت یعنی”سازگاری” است.
امریکن ایرلاینز تا اواسط سال ۲۰۲۰ اطلاعات و مشاهدات ۱۰۰ پرواز را جمع آوری کرد. داده ها برخی روندها را به نمایش گذاشتند. در میان آنها ، رفتارهای انعطاف پذیرتر کاپیتان ها قابل توجه بود. به عبارت دیگر ، کاپیتان ها نسبت به خلبان اول ها بیشتر از مهارت های SOP سود می جستند.
این تحقیق نشان داد که وقتی یک خدمه به عنوان خلبان پرواز در کاکپیت حضور دارد ؛ رفتارش انعطاف پذیرتر از زمانی است که به عنوان خلبان ناظر عمل می کند .
تیم تحقیق نظریه هایی در مورد فاصله مهارت ها در کاکپیت داشت . یافته ها نشان داد که نقش نظارت کاپیتان ها ۵ برابر بیشتر از سایر خدمه است ؛ در حالی که خلبان اول ها تنها ۱.۷ برابر به این موضوع پایبندند . تیم تحقیق همچنین دریافت که وقتی کاپیتان به عنوان خلبان پرواز و خلبان اول به عنوان خلبان ناظر پرواز می کنند ؛ سهم مهارت نظارت خلبان اول بیشتر می شود .
این رویکرد با استانداردهای ایکائو مطابقت دارد و از فراخوان بنیاد ایمنی پرواز برای استقرار Safety-II پیروی می کند.
