چرا هواپیماهای سه موتوره محبوب بودند؟

در سال های اولیه حمل و نقل هوایی موتورهای پیستونی نیروی رانش بیشتر هواپیماها را تامین می کردند. این موتورها صدای بلند و مهمتر از آن غیر قابل اعتماد بودند. به همین دلیل، قانون گزاران صنعت هوانوردی به هواپیماهای کمی اجازه پرواز مسافری در مسافت های طولانی می دادند. سازمان هواپیمایی کشوری ایالات متحده به همین منظور قانونی را اجرا کرد که هواپیماهای با دو موتور نمی توانند بیش از ۶۰ دقیقه از فرودگاه پشتیبان پرواز کنند.
با فراگیر شدن موتورهای جت که بسیار قابل اعتمادتر بودند، قانون ۶۰ دقیقه سازمان هواپیمایی کشوری ایالات متحده تنها به هواپیماهای با بیش از دو موتور اجازه عبور از اقیانوس اطلس یا اقیانوس آرام (که بسیار دورتر از یک ساعت پرواز از فرودگاه پشتیبان بودند) را می داد.
بوئینگ ۷۴۷ محبوب ترین جت آن زمان، برای پروازهای بین اقیانوسی با بیشترین تقاضا بود. با این حال، برای مسیرهای با تقاضای کمتر، خطوط هوایی تنها یک انتخاب برای کاهش هزینه و ظرفیت سوخت داشتند، هواپیماهایی با سه موتور جت .
شرکت‌های هواپیمایی باید مطمئن می‌شدند که صندلی‌های جمبوجت ۷۴۷ را به‌طور کامل پر می‌کنند تا بتوانند سود ببرند، از طرفی جت‌های دوقلوی آن زمان فاقد ظرفیت های لازم در مسیرهای طولانی بین اقیانوسی بودند. جی لین هلمز، مدیر سازمان هواپیمایی کشوری ایالات متحده ، نقل قول زیر را در سال ۱۹۸۰ بیان می کند:
بنابراین، سه موتوره های دوربرد، به ویژه داگلاس دی سی-۱۰، مک دانل داگلاس ام دی-۱۱ (که بعداً توسط بوئینگ تولید شد) و لاکهید ال-۱۰۱۱ تری استار، در بین خطوط هوایی بسیار محبوب شدند. این جت‌ها دقیقاً با نقشی که خطوط هوایی می‌خواستند سازگار بودند، یعنی صندلی‌های کمتر و عملکرد اقتصادی بهتر نسبت به بوئینگ ۷۴۷ .
قانون گزاران هواپیمایی اگرچه نمی خواستند جت های دوقلو بین اقیانوس ها پرواز کنند، ولی صنعت هوانوردی در نهایت این کار را انجام داد. ایکائو تا سال ۱۹۷۶و با استفاده از قانون جدید ۹۰ دقیقه مجوز عبور ایرباس۳۰۰ را در بخش هایی از اقیانوس ها مانند خلیج بنگال یا اقیانوس اطلس شمالی صادر کرد و در نهایت سازمان هواپیمایی کشوری ایالات متحده در سال ۱۹۸۴ سیستم جدید گواهینامه برای هواپیماهای دو موتوره را ارائه کرد.
این سیستم که به استانداردهای عملکرد عملیاتی دو موتوره با برد گسترده (ETOPS) شناخته می شود، به هواپیماهای دو موتوره اجازه می دهد تا دورتر از فرودگاه پشتیبان پرواز کنند. در سال ۱۹۸۵، یک بوئینگ ۷۶۷ اولین پرواز بین اقیانوس اطلس را با استفاده از گواهینامه ETOPS بین بوستون و پاریس انجام داد.
با گذشت زمان، هواپیماها رتبه های ETOPS بالاتر و بالاتری کسب کردند. برای مثال ایرباس ۳۵۰ رتبه ای دریافت کرد که به آن اجازه داد بر پهنه زمین پرواز کند.