شرکت های هواپیمایی چگونه ایمنی پروازها را تضمین می کنند؟

برخی از هواپیماهای مسافری بیش از ۴۵ سال است که پرواز می کنند ولی شرکت های هواپیمایی برای اطمینان از ایمنی مسافران در سراسر جهان ملزم به انجام یک برنامه بازرسی و نگهداری مداوم و موثر برای ناوگان خود هستند. این برنامه تحت نظارت سازمان هواپیمایی کشوری هر کشور صورت می گیرد .
قبل از اواسط دهه ۱۹۵۰ ، زمانی که سفرهای هوایی پرسرعت تجاری آغاز شد ، وظایف تعمیر و نگهداری هواپیما توسط خدمه پرواز و مکانیک ها انجام می شد. در آن زمان ، نیازهای تعمیراتی هواپیما بیشتر بر اساس تجربه فردی بود.
ولی ورود هواپیماهای بزرگی مانند بویینگ ۷۰۷ و داگلاس دی.سی-۸ باعث ایجاد تغییر در این روش شد و تولیدکنندگان هواپیما به اهمیت تدوین مقررات برای تعمیر و نگهداری هواپیما پی بردند .
هر دو شرکت بوئینگ و داگلاس محدودیت های زمانی ایجاد کردند تا هواپیماهای جت به طور دوره ای ، تعمیرات اساسی شوند .
فرآیند اصلی تعمیر و نگهداری هواپیما Hard-Time نامیده می شد ، این بدان معناست که برخی اجزای جت ها بر اساس یک تقویم زمانی و یا ساعت پروازی بازرسی باید تعویض شوند.
در سال ۱۹۶۰ اصول تعمیر و نگهداری یک گام به جلو رفت. کارشناسان موظف شدند علاوه بر رعایت تقویم قبلی ، قسمتهای خاصی از هواپیما را به صورت دوره ای بازرسی کرده و در صورت لزوم و قبل از وقوع خرابی آنها را نیز تعویض کنند.
در حال حاضر ، برنامه های تعمیر و نگهداری هواپیما شامل وظایف اجباری برای حفظ سیستم ها ، اجزا و سازه های هواپیما و اطمینان از قابلیت پرواز است. این تعمیر و نگهداری منظم به دلایل عملیاتی مورد نیاز است تا اطمینان حاصل شود که هواپیماها با ایمنی کامل پرواز می کنند.
در حال حاضر تعمیرات دوره ای هواپیما با نام چک های A ، B ، C و D شناخته می شوند. چک های A و B به بازرسی های سبک تری اطلاق می شود که Maintenance خوانده می شوند. در حالی که چک های C و D وظایف تعمیراتی سنگین تری را در بر می گیرند و از آنها به عنوان Overhaul یاد می شود.
به طور معمول ، یک چک هواپیما ، که بخشی از تعمیر و نگهداری است ، هر ۴۰۰ تا ۶۰۰ ساعت پرواز یا بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ سیکل پرواز انجام می شود .
بوئینگ و ایرباس لیست وظایف چک B را بعدا در چک A ادغام کردند. آنها همچنین فرایندها را تغییر نام داده و آنها را به صورت A-1 تا A-10 طبقه بندی کردند . کارهای چک مشابه هستند ، اما زمان انجام بازرسی به توصیه سازنده بستگی دارد. برای مثال یک بوئینگ ۷۳۷ کلاسیک ، برای چک های A می تواند تا ۲۵۰ ساعت پرواز کند، در حالی که یک ایرباس۳۲۰ می تواند پس از ۷۵۰ ساعت پرواز همان بازرسی را انجام دهد.
برای انجام کارهای تعمیر و نگهداری سنگین ، که شامل چک های C و D است ، شرکت های هواپیمایی باید هواپیماها را به مدت سه هفته از عملیات پروازی خارج کنند.
چک C که تقریباً هر ۲۰ تا ۲۴ ماه یا بعد از ساعت پروازی مشخصی که سازنده هواپیما تعیین می کند ، در مقایسه با چک های A یا B به آشیانه ای در یک مرکز تعمیر و نگهداری نیاز دارد .
سخت ترین چک تعمیر و نگهداری هواپیما چک D است که به (HMV) نیز معروف است. این چک هر شش تا ۱۰ سال یا ۲۰۰۰۰ ساعت پرواز رخ می دهد و شامل بازرسی و تعمیرات جامع هواپیما است.